- Pierwsza z trzech autobiograficznych książek Stanisława Grzesiuka, choć chronologicznie druga. Obejmuje czas jego pobytu w obozach koncentracyjnych w latach 1940-1945. To jedna z najbardziej oryginalnych pozycji tzw. literatury obozowej. Nie ma tu martyrologii, ale reportaż z beznamiętną relacją o tym jak przetrwać nieludzkie warunki. I oby nikt z tych porad nie musiał korzystać. Grzesiuk pokazuje niezwykły talent obserwacyjny i znajomość ludzkich charakterów. Nie umknie jego uwadze nawet rozstaw sitek w obozowych prysznicach, ponieważ ta wiedza pozwala mu ustawić się pod nimi tak, aby jak najmniej cierpieć z powodu lodowatej wody.
- Przetarcia okładki i zagięcia jej rogów. Pęknięty blok, jedna kartka luzem.